|
Artykuł dotyczy zakonu Jeźdźców. Być może chodziło ci o pojęcie Smoczego Jeźdźca. |
Zakon Smoczych Jeźdźców – zakon zrzeszający Smoczych Jeźdźców Jeźdźców i jedna z najstarszych organizacji w Alagaësii. Jego pierwotnym zadaniem było zapewnienie trwałego pokoju między rasami smoków i elfów, lecz z biegiem czasu zakon rozszerzył swoją misję i stał się strażnikiem pokoju w całej krainie, niosąc służbę i pomoc jej mieszkańcom. Powszechnie szanowani Jeźdźcy byli uzdrawiaczami, uczonymi, nauczycielami, dyplomatami i najsilniejszymi władającymi magią, poza Cieniami.
Zakon został powołany w ramach rozejmu po krwawej wojnie Du Fyrn Skulblaka pomiędzy elfami i smokami, która zakończyła się zawiązaniem magicznej unii powołującej do życia Smoczych Jeźdźców. Zwyczajny rozejm zapisany na papierze był bez wartości dla smoków, które pragnęły rozwiązania gwarantującego trwały pokój.
Historyczną siedzibą zakonu była wyspa Vroengard. Istniał przez ponad dwa i pół tysiąca lat; w tym czasie do unii dołączyła rasa ludzi. Do jego zniszczenia, zwanego Upadkiem, doprowadził szalony młodzieniec o imieniu Galbatorix, który stracił własnego smoka. W najgorszym okresie jego stuletniego panowania na tronie Imperium na świecie istniały tylko dwie żyjące pary Jeździec-smok: sam Galbatorix ze Shruikanem oraz Oromis z Glaedrem, jedyni, którzy przetrwali Upadek. W wyniku Wojny Jeźdźców, w który to konflikt zaangażowało się też dwóch nowych Jeźdźców: Eragon oraz Murtagh, Galbatorix został pokonany.
Eragon podjął się zadania odbudowy Zakonu, którego nową siedzibę założył na górze Arngor na wschodnich rubieżach (jako że wyspa Vroengard nie nadawała się już do zamieszkania). Jego decyzją do paktu dodani zostali urgale oraz krasnoludy.
Historia[]
Geneza[]
Historia Jeźdźców zaczyna się w momencie przybycia elfów do Alagaesii z krainy zwanej Alalëą. W ślad za nimi przybyły urgale. Z początku stosunki między elfami a smokami były poprawne, z tej racji, iż elfy nie uważały smoków za istoty inteligentne. Za panowania króla Ceranthora pewien młodzik postanowił zapolować na smoka (elfy wówczas jadały jeszcze mięso) i zabił go. Oburzone smoki zwarły szeregi i zaatakowały cały elfi naród. Przerażone nieporozumieniem elfy próbowały zakończyć walkę, lecz nie mogły porozumieć się ze smokami.
Rozpoczęła się trwająca pięć lat krwawa i wyniszczająca wojna. Z początku elfy tylko się broniły, ale potem przeszły do kontrofensywy. Zniszczyły między innymi gniazda smoków na Skale Strzaskanych Jaj. Smoki spaliły zaś miasto Ilireę.
Walki trwałyby o wiele dłużej gdyby nie to, że elf imieniem Eragon odnalazł porzucone smocze jajo. Postanowił wychować smoka, który się wykluł i nazwał go w pradawnej mowie Bid'Daum. Wraz ze swym towarzyszem zaczął głosić pokój w całej Alagaësii.
Początek Jeźdźców i czasy świetności[]
Osobny artykuł: Złota era Smoczych Jeźdźców
| ❞ | Mocy swych używali jedynie dla czynienia dobra i pod ich czujnym okiem wzniesiono z żywego kamienia wyniosłe miasta i wieże. Utrzymywali tedy pokój, a kraina rozkwitała. To była złota era. Elfy były naszymi sprzymierzeńcami, krasnoludy przyjaciółmi. Miasta bogaciły się, ludzie żyli w dostatku. | ❞ |
— Brom | ||
Starania Eragona i Bid'Dauma sprawiły, iż po zakończeniu konfliktu królowa elfów Tarmunora i wybrany przez smoki przedstawiciel postanowili zawrzeć traktat. Zwykłe zobowiązanie na piśmie nie wystarczyłoby toteż postanowiono złączyć obie potężne rasy magią. Elficcy magowie przez dziewięć lat pracowali nad właściwym zaklęciem. Po owym czasie elfy i smoki przybyły do Ilirei. Elfy nadały czarowi strukturę, smoki moc i połączyły swe rasy. Zaklęcie sprawiło, iż smoki zyskały władzę nad językiem i ogładę, elfy zaś długowieczność i urodę.
Postanowiono także o ustanowieniu strażników paktu i łączników między rasami. Smoczych Jeźdźców. Wewnątrz czaru przygotowanego przez Tarmunorę krył się mechanizm pozwalający pisklęciu złączyć się z Jeźdźcem. Odtąd, gdy smok decydował się oddać jajo Jeźdźcom, nad nim wypowiada się pewne słowa sprawiające, że pisklę nie wykluwa się przedwcześnie.
Po kilku tysiącach lat do paktu dołączyli nowo przybyli ludzie. Więź nieco ucywilizowała ich rasę. To zdarzenie doprowadziło do sporu pomiędzy popierającym ich przyłączenie Anurinem a królową Dellanir. Odrzucił on jej władzę i osiadł wraz z zakonem na wyspie Vroengard, gdzie założył miasto Doru Araebę.
Jeźdźcy sprawowali swą władzę przez tysiące lat. Wytępili prawie całą rasę Ra'zac'ów i nadzorowali poczynania Palancara. Trzymali też w ryzach urgalskie szczepy. Jeźdźcy byli jednak nie tylko wojownikami, ale też uzdrowicielami i doradcami.
Smocza Wojna i Upadek[]
Osobny artykuł: Smocza Wojna
Osobny artykuł: Upadek
| ❞ | Choć żaden wróg nie mógł ich zniszczyć, nie mogli ustrzec się przed sobą. | ❞ |
— Brom | ||
Jeździec po stracie swej smoczycy oszalał z rozpaczy i udał się pieszo przez Kościec do Ilirei, licząc, że Rada Jeźdźców przyzna mu drugiego smoka. Znaleziono go półżywego w jednej z północnych wiosek. Przewieziono go do Ilirei, gdzie został uleczony i stanął przed mającą go osądzić Radą.
Brzmiąca w jego żądaniu desperacja ujawniła Radzie (w tym Oromisowi) jego szaleństwo. Jej odpowiedzią była odmowa. Wtedy znalazł Jeźdźca, który wysłuchał jego żalów i porwał wraz z nim jednego z członków Rady. Zabili go, a następnie Galbatorix zabił swego sprzymierzeńca i uciekł w noc.
Po latach ukrywania się na pustkowiach ujawnił się młodemu Morzanowi, Jeźdźcowi silnego ciałem, lecz słabego duchem. Nakłonił go do współpracy i namówił do zostawienia otwartej bramy Ilirei. W nocy szaleniec wykradł pisklę smoka Shruikana i wraz z Morzanem udali się w miejsce, w które inni Jeźdźcy obawiali się zapuścić.
Gdy Shruikan podrósł, a Galbatorix zapanował nad jego umysłem, on i Morzan ujawnili się światu. Wraz z każdym zabitym członkiem zakonu rosła ich siła. Dołączyła do nich dwunastka Zaprzysiężonych i wespół z nimi zniszczyli Zakon i jeźdźców.
Na wieść o zdradzie ostatnie wolne smoki złączyły siły i pozbawiły trzynastkę zdradzieckich pobratymców imion (Du Namar Aurboda) i zarazem osobowości.
Nowe Pokolenie[]
Z Upadku ocaleli jedynie Galbatorix, Zaprzysiężeni i ich smoki oraz Oromis i Glaedr, którzy uciekli z niewoli i ukryli się w Du Weldenvarden. Ponadto żywym pozostał Brom, któremu Morzan zabił smoczycę. W późniejszych czasach dał się on mocno we znaki imperium zabijając trzech Zaprzysiężonych w tym Morzana i będąc odpowiedzialnym za śmierć pięciu kolejnych. Stworzył również Vardenów, organizację dążącą do obalenia mrocznego króla.
Po stu latach tyrani żyły już tylko dwa smoki: Shruikan i Glaedr. Oprócz nich trzy smoki pozostawały jeszcze niewyklute w jajach przechowywanych przez króla. Jedno z nich, Saphirę, zdołał wykraść człowiek imieniem Hefring działający z polecenia Vardenów. Zamiast jednak oddać je zleceniodawcom, uciekł on zarówno przed nimi, jak i siłami Imperium. W pościg za nim ruszyli Brom i Morzan. Ten drugi zabił Hefringa, by chwilę potem zostać zabitym przez Broma i ograbionym z jaja.
Po przewiezieniu jaja do Tronjheimu, zawarto pakt pomiędzy Vardenami a elfami. Głosił on:
- jajo będzie przewożone między Du Weldenvarden a Tronjheimem dopóki, dopóty nie znajdzie się ktoś godny miana Jeźdźca,
- po wykluciu się Smoka jego Jeździec szkolony będzie przez Broma i przejdzie przez Tuatha du orothrim,
- szkolenie dokończy nauczyciel z Ellesméry (Oromis i Glaedr),
- smoczym kurierem zostanie ambasadorka elfów u Vardenów, królewska córka Arya.
Przez piętnaście lat Arya podróżował między miastami, aż w drodze do Osilonu została wraz ze swymi towarzyszami Fäolinem i Glenwingiem napadnięta przez Durzę i bandę urgali. Udało jej się przenieść jajo do Carvahall w nadziei, iż znajdzie je Brom. Jajo trafiło jednak do Eragona, dla którego z jaja wykluła się Saphira. Po wygranym powstaniu Vardenów, Eragon poszerzył traktat ze smokami o krasnoludy i urgale.
Struktura zakonu[]
Jak wynika z rozmów Eragona z jego mistrzem, starszym Jeźdźcem Oromisem, w zakonie funkcjonuje czterostopniowa hierarchia jego członków.
Uczniowie[]
Uczniami byli nowi Jeźdźcy, będący w trakcie szkolenia. Zwyczajowo, kiedy nowi Jeźdźcy objawiali się w kontrolowanych warunkach (tj. kandydaci byli przedstawiani smoczym jajom przeznaczonym zakonowi), od razu byli wysyłani na szkolenie do jednego ze starszych. Szkolenie takie trwało kilka lat.
Smoczy Jeźdźcy[]
Tytuł pełnoprawnych Jeźdźców zyskiwały młode pary Jeździec-smok, które ukończyły swoje szkolenie. Świeżo wyszkolony Jeździec otrzymywał w darze od elfów własny miecz, a następnie mógł wykonywać misje na polecenie starszyzny oraz przywódcy zakonu. Ten okres trwał do ok. stu lat.
Do znanych uczniów i ich nauczycieli należeli:
- Brom i Saphira – uczniowie Oromisa i Glaedra
- Morzan i jego smok – uczniowie Oromisa i Glaedra
- Galbatorix i Jarnunvösk – uczniowie Oromisa i Glaedra
- Eragon i Saphira – uczniowie Oromisa i Glaedra
- Murtagh i Cierń – uczniowie Galbatorixa (przynależność do zakonu niejasna)
Starszyzna[]
Starsii to najmądrzejsi oraz najpotężniejsi członkowie zakonu, tradycyjnie dysponujący co najmniej stuletnim doświadczeniem. To starsi podejmowali się szkolenia nowych kadetów, przy czym każdy nauczał jednego, maksymalnie dwóch uczniów w danym momencie. Wszyscy lub niektórzy ze starszych wchodzili w skład rasy starszych, której zadaniem było m.in. osądzanie innych Jeźdźców.
Znanymi przedstawicielami starszyzny byli:
Przywódca[]
Przywódcą zostawał wielki mistrz. Tytuł oznacza ogólnego przywódcę zakonu i przysługuje zwyczajowo najstarszemu lub najpotężniejszemu z Jeźdźców, choć niekoniecznie najmądrzejszemu (przykładowo, zdaniem Galbatorixa najmądrzejszym Jeźdźcem był Oromis, choć tytuł przywódcy dzierżył Vrael).
Historycznymi przywódcami zakonu byli pierwszy Eragon, Anurin i Vrael, a obecnie tytuł ten przysługuje Eragonowi Cieniobójcy.
Członkowie[]
Osobny artykuł: Smoczy Jeździec
Dokładna liczba członków zakonu była nieznana, lecz na podstawie setek mieczy Jeźdźców, które Eragon Cieniobójca znalazł w cytadeli Galbatorixa, można wysnuć wniosek, że ich liczba w całej historii nie przekroczyła kilkuset.
Nie wiadomo, czy związanie się ze smokiem automatycznie kwalifikuje jego Jeźdźca jako członka zakonu. Wydaje się, że mogą oni zostać wydaleni (jak Galbatorix lub Zaprzysiężeni) lub nigdy do niego nie dołączyć (jak Murtagh, który nie odbył stosownego, tradycyjnego szkolenia, a po wojnie żył na dobrowolnym wygnaniu), jednak nigdy nie zostało to szerzej omówione.
Dobytek[]
W swojej kilkutysiącletniej historii zakon Smoczych Jeźdźców dorobił się własnego dobytku oraz dorobku kulturowego. Można do nich zaliczyć:
- Wielką Bibliotekę – zlokalizowaną w Doru Araebie skarbnica wiedzy z różnych dziedzin nauki, a także dzieł sztuki. Był to największy tego typu zbiór w całej Alagaësii. Podczas Smoczej Wojny Galbatorix splądrował bibliotekę, a na podstawie m.in. zawartej w zwojach i księgach wiedzy zdołał odnaleźć imię pradawnej mowy.
- Miecze Smoczych Jeźdźców – zgodnie z tradycją, każdy Jeździec otrzymywał w darze od elfów własny miecz, który był wykuwany zgodnie z jego preferowanymi technikami walki oraz naturalnymi predyspozycjami. Kolor miecza odpowiadał barwie łusek smoka. Wykuwaniem mieczy Jeźdźców trudziła się elfka Rhunön, równie stara jak sam zakon. W swoim życiu stworzyła kilkaset kling, z których większośc została wykradziona przez Galbatorixa i zaledwie kilka pozostało w rękach elfów.