Brisingr (książka)

Hasło Brisingr odnosi się do więcej niż jednego pojęcia.
Jeśli szukasz innych znaczeń tego słowa, sprawdź Brisingr (ujednoznacznienie).

Przysięgi i hołdy... Próby wierności... Starcia wrogich sił...
- opis z okładki

Brisingr – trzeci tom cyklu Dziedzictwo autorstwa Christophera Paoliniego. Oryginalne wydanie ukazało się 20 września 2008 roku nakładem wydawnictwa Alfred A. Knopf, w Polsce 14 listopada 2008 roku książkę opublikowało MAG.

Cykl Dziedzictwo początkowo planowany był jako trylogia, Brisingr miał więc być jej ostatnim tomem. Jednak 30 października 2007 r. amerykańska prasa poinformowała, że Paolini nie przewidział, że trzeci tom będzie aż tak obszerny i dlatego zdecydował się wydać jeszcze jedną, czwartą, książkę.^[1]

Podobnie jak w poprzednim tomie, oprócz przygód Eragona i jego smoczycy Saphiry, część rozdziałów Brisingra poświęcona jest całkowicie losom kuzyna Smoczego Jeźdźca, Rorana.

Alternatywny tytuł książki brzmi "Siedem Przysiąg Eragona Cieniobójcy i Saphiry Jasnołuskiej" (ang. The Seven Promises of Eragon Shadeslayer and Saphira Bjartskular; nieoficjalne polskie tłumaczenie).^[2]

Fabuła[]

Streszczenie Brisingra znajdujące się w Dziedzictwie.

NA POCZĄTKU HISTORIA „BRISINGRA”

Po Bitwie na Płonących równinach Eragon, Saphira i Roran udali się do mrocznej kamiennej wieży, Helgrindu, służącej za kryjówkę Ra'zacom. Zabili jednego z nich - i jego odrażających rodziców, Lethrblaki - i z jaskiń Helgrindu uwolnini Katrinę. A w jednej z cel Eragon odkrył ojca Katriny, ślepego i półżywego Eragon rozważał zabicie Sloana za jego zdradę, ale odrzucił ten pomysł. Zamiast tego uśpił go głęboko i powiadomił Rorana i Katrinę, że jej ojciec nie żyje. Następnie poprosił Saphirę, żeby zabrała oboje do Vardenów, on tymczasem zapoluje na ostatniego z Ra'zaców.

Już sam, Eragon zabił ostatniego Ra'zaca. Potem zabrał Sloana z Helgrindu i po długim namyśle odkrył prawdziwe imię rzeźnika w pradawnej mowie, języku mocy i magii. Zniewolił go też jego imieniem, nakazując rzeźnikowi, by przysiągł, że już nigdy nie zobaczy córki. Wówczas Eragon posłał go, by zamieszkał pośród elfów. Nie powiedział jednak rzeźnikowi, że jeśli odpokutuje za swą zdradę i morderstwo, elfy uzdrowią mu oczy.

Arya spotkała się z Eragonem w połowie drogi do Vardenów, razem powrócili pieszo przez ziemie wroga. U Vardenów Eragon dowiedział się, że królowa Islanzadi wysłała dwunastu elfickich magów dowodzonych przez elfa Blodhgarma, by strzegł jego i Saphiry. Następnie Eragon zdjął z dziewczynki tak wielką część klątwy, jaką zdołał, Elva jednak zachowała zdolność wyczuwania bólu innych, choć nie czuła już przymusu ratowania ich przed nieszczęściem.

Roran poślubił Katrinę, która nosiła w łonie dziecko. Po raz pierwszy od bardzo dawna Eragon czuł się szczęśliwy.

Wówczas Murtagh, Cierń i oddział ludzi Galbatorixa zaatakowali Vardenów. Z pomocą elfów Eragon i Saphira zdołali ich powstrzymać, lecz ani Eragon, ani Murtagh nie byli w stanie pokonać drugiego. Bitwa okazała się trudna, bo Galbatorix zaczarował swych żołnierzy tak, by nie czuli bólu, i Vardeni ponieśli ciężkie straty.

Po wszystkim Nasuada wysłała Eragona jako przedstawiciela Vardenów do krasnoludów na czas wyboru nowego króla. Eragon bardzo nie chciał wyjeżdżać, Saphira musiała bowiem zostać i chronić Vardenów. Posłuchał jednak.

Roran zaś służył u Vardenów i awansował w ich szeregach, okazał się bowiem bardzo zręcznym wojownikiem i dowódcą.

Podczas pobytu Eragona i krasnoludów siedmiu z nich próbowało go zabić. Śledztwo wykazało, że za atakami stał klan Az Sveldn rak Anhuin. Rada klanów trwała jednak dalej i krasnoludy wybrały następcą tronu Orika. Podczas koronacji do Eragona dołączyła Saphira i wypełniła przyrzeczenie, naprawiając ukochany gwieździsty szafir krasnoludów, który strzaskała podczas walki Eragona z Cieniem Durzą.

Wówczas Eragon i Saphira wrócili do Du Weldenvarden. Tam Oromis ujawnił mu prawdę o pochodzeniu Eragona: że nie był on wcale synem Morzana, lecz Broma, choć istotnie mieli z Murtaghiem tę samą matkę Selenę. Oromis i Glaedr wyjaśnili im także, czym są Eldunari, które smok może zechcieć wydalić za życia, choc musi to uczynić z wielką ostrożnością, bo ktokolwiek posiada Eldunari, może posłużyć się nim do zapanowania nad smokiem.

Podczas pobytu w puszczy Eragon zdecydował, że jest mu potrzebny miecz, który zastąpi Zar'roca. Pamiętny rady kotołaka Solembuma spotkanego podczas podróży z Bromem, udał się do myślącego drzewa Menoa w Du Weldenvarden. Przemówił do niego i drzewo zgodziło się oddać mu ukrytą pod korzeniami jasnostal, w zamian za dar, którego jednak nie nazwało.

Wtedy elfia kowalka Rhunon - która wykuła wszystkie miecze Jeźdźców - pracując z Eragonem, stworzyła dla niego nową klingę. Miecz był niebieski, Eragon nazwał go Brisingr - "Ogień". Za każdym razem, gdy wymawiał jego imię, ostrze stawało w płomieniach.

Glaedr powierzył swe serce serc Eragonowi i Saphirze, którzy razem powrócili do Vardenów. Tymczasem Glaedr i Oromis dołączyli do reszty swego ludu, przypuszczając od północy atak na Imperium.

Podczas oblężenia Feinster Eragon i Arya natknęli się na trzech wrogich magów, jeden z nich przerodził się w Cienia, Varaugha. Z pomocą Eragona, Arya zabiła nowego Cienia.

W tym czasie Oromis i Glaedr walczyli z Murtaghiem i Cierniem. Ale Galbatorix sięgnął ku nim i opanował umysł Murtagha. Posługując się jego rękami, powalił Oromisa, a Cierń zabił ciało Glaedra.

Choć zatem Vardeni odnieśli zwycięstwo pod Feinster, Eragon i Saphira opłakiwali utratę nauczyciela, Oromisa. Vardeni jednak nie ustawali w walce, maszerowali dalej, zbliżając się do Uru'baenu, w której na tronie zasiada Galbatorix, dumny, pewny siebie i gardzący innymi, do niego bowiem należała siła smoków.